Wilbert Hollestelle (39) werd aan zijn wervelkolom geopereerd

Specialismen in het ziekenhuis werken steeds nauwer samen. Orthopedie en neurologie vinden elkaar zelfs aan de operatietafel. Orthopedisch chirurg Jean-Paul van Kollenburg en neurochirurg Ivo Verhagen voeren wekelijks samen een operatie uit aan de wervelkolom. Een samenwerking die op termijn gaat uitgroeien tot een Spine-centrum. Een afdeling waar collectief patiënten met aandoeningen aan de wervelkolom worden geholpen.

De 39-jarige Wilbert Hollestelle uit Hoeven heeft veel baat bij de samenwerking tussen neurologie en orthopedie in het Bravis ziekenhuis. De afgelopen vier jaar had hij veel last van zijn rechterbeen. “Als ik stil stond, had ik binnen tien seconden een slapend been. Met fysiotherapie bleef de situatie lang stabiel. Een jaar geleden is de situatie verergerd. Stond ik langer dan een minuut, dan leek het alsof er met messen in mijn been werd gestoken”, legt Hollestelle uit.
“Het deed zo’n pijn dat ik plaatsen vermeed waar ik moest staan. Terug in het ziekenhuis kreeg ik eerst een pijnbehandeling. Via de rug werd met een slangetje ontstekingsremmer ingebracht. Dat had helaas geen enkel effect.”

Beklemde zenuw

Uiteindelijk werd besloten het euvel operatief te verhelpen. “De pijn in het been werd veroorzaakt door een beklemde zenuw in de rug”, legt Van Kollenburg uit. “Dat kan meerdere oorzaken hebben. Bij de heer Hollestelle zaten de gewrichten in de wervelkolom niet meer mooi op elkaar. Daardoor kwam de zenuw beklemd te zitten. Vaak hebben mensen dat al op jonge leeftijd, maar begint de kwaal bij 35 à 40 jaar op te spelen. Eerst proberen we zonder operatie de klachten te verhelpen, door fysiotherapie of een pijnbehandeling. Een operatie is niet niets. Een aantal patiënten heeft baat bij fysiotherapie of een pijnbehandeling, anderen niet.”

Teamwork

Een operatie aan de wervelkolom wordt door de orthopedisch en neurochirurg samen uitgevoerd. “Om de zenuw vrij te leggen moet bot weggehaald worden. Dat verzwakt de constructie van de wervelboog. Om hem te verstevigen worden wervels vastgezet. Ik plaats twee schroeven links en twee schroeven rechts van de kolom. Aan beide kanten worden de schroeven met elkaar verbonden. Daarna legt neurochirurg Verhagen de zenuw vrij, waardoor de irritatie verdwijnt”, vat Van Kollenburg de operatie kort samen.
“Het is voor de rug een behoorlijke ingreep. De operatie vindt onder algehele narcose plaats en duurt zo’n drie uur. Het is echt teamwork. Wekelijks verrichten Verhagen en ik een vergelijkbare operatie. In de regio zijn wij het ziekenhuis met de meeste doorverwijzingen op dit gebied.”

Spine-centrum

Orthopedie en neurologie zijn voornemens de samenwerking verder uit te breiden.
“We zijn nu bezig een Spine-centrum op te zetten. Spine is Engels voor wervelkolom”, legt de orthopedisch chirurg uit.
“In eerste instantie willen we het operatief traject nog beter stroomlijnen door afspraken tussen neurologen, neurochirurgen, orthopedisch chirurgen en verpleegkundigen op elkaar af te stemmen. Als dat lukt, willen we ook een traject voor de conservatieve behandelingen opzetten met het pijnteam, de revalidatiearts en eventueel de fysiotherapeut.”

Het bed uit

Na de operatie heeft Hollestelle de pijn in zijn been niet meer gevoeld. Wel moest hij herstellen van de operatie. Dankzij de moderne technieken kon hij na een paar dagen naar huis. “Tot enkele jaren geleden was dat heel anders”, vertelt Van Kollenburg. “Na een dergelijke operatie moest je zes weken plat op bed blijven liggen en daarna nog eens zes weken een korset dragen.”
Nu moest Hollestelle de ochtend na de operatie al het bed uit. “Ik kwam alleen niet verder dan naast het bed staan”, zegt hij lachend. “Dat komt door de operatie, waarbij je lang op je rug ligt en bloed verliest”, verklaart de chirurg. “De rug is sterk genoeg. We plaatsen tijdens de operatie tussen twee wervels een kooitje om te zorgen dat de wervels goed aan elkaar kunnen groeien. Dat is zo sterk, dat het meteen belast kan worden.”

Los

Een dag later probeerde Hollestelle het opnieuw. “Na vier meter leek het alsof heel mijn rug los schoot. ‘Nu ben ik weg’, zei ik tegen de fysiotherapeut en ik liep meteen vijf rondjes. Het was alsof er een warmtewolk door mijn rug ging en alle spieren werden vrijgegeven. Vanaf dat moment ging het lopen als vanzelf. Alleen liggen of zitten was in het begin een crime. Nu ben ik vrij van pijn en kan ik zolang blijven staan als ik maar wil. Dat is echt een verademing.”